Trwa sezon zbierania zrzutów poroży jeleni i łosi

Zrzucanie poroży to element naturalnego rytmu biologicznego życia samców jeleniowatych. Wiek zwierzęcia i jakość pożywienia, a także warunki życia mają wpływ na wielkość i jakość wyrastającego na nowo poroża.

Każdego roku samce muszą zdążyć z nałożeniem go przed okresem godowym, ponieważ jest to niezbędny do obrony i walki o samice oręż byka. Waga jednej odnogi (tyki) może wynosić nawet kilka kilogramów. Najstarsze byki, które dumnie prezentowały się podczas godów, zrzucają poroże najwcześniej, bo już w lutym, by zdążyć z jego odbudową w ciągu zaledwie kilku miesięcy.

Wyrastające nowe poroże jest w całości pokryte delikatną skórą, tzw. scypułem, który po ok. czterech miesiącach zasycha, a następnie jest ścierany o krzewy i pnie drzew.

Poszukiwacze często wychodzą na cały dzień do lasu, wypatrując poroża. Dla każdego znaleziony zrzut ma inną wartość i jest wielkim przeżyciem. Niektórzy „własne” miejsca, gdzie można znaleźć poroża, trzymają w tajemnicy. Nie chcą, żeby kolejnego dnia ktoś ich ubiegł. Często są to miejsca dokarmiania zwierząt lub południowe stoki, na których w tym czasie zwierzyna najchętniej przebywa ze względu na nasłonecznienie.

Dla jednych poroże jest cennym trofeum, dla innych szukanie go daje kontakt z przyrodą i jest źródłem wiedzy, są też tacy, dla których zbiór poroży to źródło zarobkowania. Przyniesione z lasu poroża są podstawowym materiałem „galanterii myśliwskiej”. Wykonuje się z nich biżuterię łowiecką, guziki do marynarek i koszul, meble, żyrandole, świeczniki, uchwyty do sztućców, rękojeści noży.

Na południu Polski niektóre koła łowieckie współdziałają ze zbieraczami poroży. Organizowane są spotkania z hobbystami, na których są prezentowane znaleziska. Wówczas myśliwi na podstawie poroży mogą ocenić jakość i strukturę wiekową byków w łowisku, w zamian dokonują profesjonalnej wyceny znalezionych poroży.