Wyszukaj termin związany z rolnictwem

---

Owies - odmiany

Dodano: 2011-02-07

---

Owies - odmiany

Pełny tekst opracowania znajduje się w pliku do pobrania:
Odmiany owsa.pdf [93.38 kB] R. Cyfert

Powierzchnia uprawy owsa w Polsce wynosi ok. 550 tys. ha. Owies jest także składni­kiem mieszanek zbożowych. Zdecydowanie większa część produkcji przeznaczana jest na paszę. Ziarno odznacza się bardzo dobrym składem białka oraz zawiera znaczne ilo­ści wartościowego tłuszczu. Szersze zastosowanie owsa, zwłaszcza w żywieniu niektórych zwierząt, ogranicza znaczny udział łuski (25-30%), a tym samym nadmierna zawartość włókna pokarmowego. Coraz częściej podkreśla się walory owsa w żywieniu ludzi oraz w przemyśle kosmetycznym. Większa zawartość beta-glukanu w produktach z owsa jest korzystna dla ludzi, ponieważ przyczynia się do obniżenia poziomu cholesterolu ogólnego w krwi. Spożycie produktów zawierających owies w Polsce jest przeciętnie kilkakrotnie niż­sze niż w innych krajach. Docenili go głownie mieszkańcy krajów zachodnich, szczególnie Skandynawii oraz USA i Kanady. Zdrowe odżywianie w dobie chorób cywilizacyjnych na­brało tam szczególnego znaczenia.

Krajowy rejestr liczy 28 odmian owsa, w tym dwie zagraniczne. Dwadzieścia dwie z nich (w tym jedna białoziarnista i dwie nieoplewione) są przydatne do uprawy w całym kraju, z wyjątkiem wyżej położonych terenów górskich, a sześć wcześnie dojrzewających nadaje się do uprawy na wyżej położonych terenach górskich. Ponadto, w rejestrze znajdują się jeszcze dwie odmiany: białoziarnista Kwant i nieoplewiona Cacko, które do 2004 r. były od­mianami eksportowymi, niezalecanymi do uprawy w kraju.

W tabeli wynikowej zamieszono tylko te odmiany owsa, które znajdują się w doborze Porejestrowego Doświadczalnictwa Odmianowego w roku 2005. Są to odmiany rejestro­wane w ostatnich latach oraz mające największe znaczenie w uprawie i nasiennictwie. Brak w niej odmian Góral i German oraz sześciu odmian wczesnych (Cekin, Celer, Dukat, Graj­car, Sprinter, Stoper).

Do podstawowych cech wartości rolniczej należy plon, zarówno ogólny, jak i bez łu­ski. Dla przeżuwaczy i koni udział łuski w plonie nie ma większego znaczenia, natomiast w żywieniu trzody, a zwłaszcza drobiu, pożądana jest jak najmniejsza zawartość włókna. W skupie na potrzeby płatkarni preferowane jest ziarno cechujące się małą zawartością łu­ski, dużą masą 1000 ziarn, dużą gęstością w stanie zsypnym, dobrym wyrównaniem oraz zawierające więcej białka i tłuszczu. Zabarwienie łuski nie ma większego znaczenia, ale często chętniej skupowane są odmiany żółtoziarniste.

Bardzo ciekawą grupę w rejestrze stanowią odmiany nieoplewione (z niewielkim udzia­łem ziarn oplewionych), które plonują ok. 30% poniżej odmian oplewionych (duże różni­ce w latach). Cechuje je mała zawartość włókna surowego oraz duża koncentracja bardzo wartościowego białka i tłuszczu. Dało to nowe możliwości wykorzystania ziarna owsa w ży­wieniu trzody chlewnej i drobiu oraz w przemyśle. Przy zbiorze należy zwrócić uwagę na wilgotność ziarna. W zawilgoconym ziarnie szybciej następuje jełczenie tłuszczu i tym sa­mym następuje znaczne pogorszenie jakości.

Dla rejonów górskich poszukiwane są odmiany wyraźnie wcześniejsze. Obecnie nie pro­wadzi się badań dla tego kierunku użytkowania. Opierając się jednak na wcześniejszych wynikach należy stwierdzić, że najwcześniej dojrzewającymi odmianami w warunkach gór­skich były Stoper, Dukat i Sprinter. Najlepiej plonowały natomiast Stoper, Celer i Cekin.

mgr inż. Rafał Cyfert

COBORU Słupia Wielka

Pełny tekst opracowania zawiera 1 tabelę:

Tabela 1. Ważniejsze cechy rolniczo-użytkowe odmian owsa (wg COBORU)

Pełny tekst opracowania znajduje się w pliku do pobrania:
Odmiany owsa.pdf [93.38 kB] R. Cyfert

---

Tagi powiązane z tym hasłem:
owies, zboże