Pszenica po pszenicy. Jak walczyć ze zgorzelą podstawy źdźbła

Uprawę w monokulturze wybierają przede wszystkim właściciele wielohektarowych gospodarstw. Decydując się na tak wąską specjalizację chcą osiągać maksymalne zyski przy ponoszeniu minimalnych nakładów, gdyż im większy areał przeznaczony pod uprawę pszenicy, tym jej produkcja jest tańsza i bardziej rentowna. Wynika to z niższych kosztów produkcji. Tego typu gospodarstwa mają także zdecydowanie większe szanse na podpisanie wieloletnich umów kontraktacyjnych oraz zdecydowanie większe możliwości negocjacji atrakcyjnych cen za surowiec, który oferują przetwórstwu.

Zabezpieczanie plonu powinno się rozważać pod względem opłacalności i zwrotu inwestycji. Zwiększanie powierzchni uprawy pszenicy w zasiewach ma podłoże ekonomiczne. Tak duża jej koncentracja w uprawie jest niekorzystna ze względów przyrodniczych, ma także ujemny wpływ na plonowanie. Jednym z zagrożeń jest możliwość pojawienia się zgorzeli podstawy źdźbła, choroby, która „zabiera wszystko”.

Ryzyko presji tej choroby skorelowane jest z przedplonem. Uprawa pszenicy w monokulturze prowadzi zwykle do nagromadzenia się w glebie materiału infekcyjnego w postaci porażonych resztek pożniwnych. Destrukcyjny wpływ zgorzeli podstawy źdźbła na wysokość plonów i kondycję plantacji wynika głównie ze zniszczenia systemu korzeniowego, a tym samym zmniejszonej zdolności do zaopatrywania roślin w składniki pokarmowe i wodę. Porażone siewki są niedożywione, słabiej się rozwijają i krzewią. W trakcie dojrzewania wypełnienie ziarna jest słabe, kłosy ulegają bieleniu. Obniżenie plonu ziarna w warunkach dużej presji patogenu może sięgać nawet 50%. Dlatego warto chronić plantacje przed tym grzybem. 

Zdaniem Anny Rogowskiej, skuteczną metodą hamowania infekcji i rozwoju zgorzeli podstawy źdźbła jest przedsiewne zaprawianie ziarna preparatami, które ograniczają rozwój sprawcy choroby.