Uprawa żyta na glebach lekkich

Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Dodaj do schowka

Potencjały optymalizacji uprawy żyta ozimego istnieją i mogą zostać wykorzystane, lecz muszą one być stale, na nowo oceniane w konkretnej, aktualnej sytuacji. Prezentujemy wyniki ścisłych doświadczeń polowych przeprowadzonych przez niemieckich naukowców z Wydziału Rolniczo-Ogrodniczego Uniwersytetu Humboldta w Berlinie.

Im gęściej wysiewano żyto ozime, tym wyższe uzyskiwano plony – niezależnie od terminu wysiewu. Najbardziej widoczny wzrost plonów rzędu 7-10% występuje w przypadku zwiększenia gęstości wysiewu z 100 do 200 ziaren/m². Kolejne zwiększenie gęstości wysiewu do 300 ziaren/m² prowadziło natomiast jedynie do niewielkiego wzrostu plonu o 1 do 5%.

Rozmieszczenie nasion w glebie, a wysokość plonu
 
W celu znalezienia odpowiedzi na to pytanie w latach 2010 do 2012 przeprowadzono eksperyment modelowy, porównując siew rzędowy i siew punktowy żyta hybrydowego. Wysoki nakład pracy związany z ręcznym umieszczaniem nasion żyta ograniczył wielkość poletka do 1,0m x 1,5m. Poletka obsiane siewnikiem rzędowym mierzyły z uwagi na szerokość siewnika 1,5m x 1,5m. Wysiew precyzyjnie umieszczonych nasion (siew punktowy) skutkował w tym eksperymencie na przestrzeni lat średnio wyższymi plonami o około 40%  w porównaniu z siewem rzędowym. W przypadku precyzyjnego umieszczania nasion możliwy potencjał plonu z danego stanowiska wyczerpany zostaje również dopiero od 150 nasion/m². Nadwyżka plonu wynika przy tym z wyraźnie wyższych gęstości obsadzenia i gęstości ziarna. W siewie punktowym w każdej badanej gęstości siewu stwierdzono wyższe gęstości łanu lub większe ilości kłosów na m² i wyższe gęstości ziarna. W przypadku precyzyjnego umieszczenia nasion pojedyncza roślina może zaopatrzyć w wodę i niezbędne substancje odżywcze jeden lub dwa kłosy więcej. W przypadku siewu rzędowego rośliny rosnące gęsto obok siebie nie posiadają wystarczającej zdolności kompensacji, by wykorzystać luki powstałe w rzędzie.
 
Nawożenie azotem żyta

Praktykowana obecnie powszechnie strategia nawożenia w ilości 120 kilogramów na hektar jednorazowo na początku wegetacji okazała się być trafiona. Strategia jednorazowej aplikacji azotu wymaga jednak, by stan obsadzenia na początku wegetacji nie przekraczał ilości 200 roślin/m² dla żyta mieszańcowego. Wysoka podaż azotu wczesną wiosną pozytywnie wpływa na optymalne wykształcenie się roślin. Mogą wytworzyć się silniejsze pędy główne. Przy dawkach azotu poniżej 120 kg/ha rośliny nie mogą wykorzystać potencjału plonowania. Niedobór azotu w stadiach rozwojowych krzewienia i strzelania w źdźbło prowadzi do silnie obniżonych gęstości pędów, a tym samym do niskich gęstości obsadzenia. Na stanowiskach o małej zdolności do kumulacji wody oraz potencjalnej suszy wczesnoletniej druga dawka częściowa azotu nie wykazuje korzystnego wpływu na plonowanie lub wykazuje wpływ niedostateczny.

Doświadczenia niemieckich rolników z uwagi na podobieństwo warunków mogą być w pełni przeniesione na grunt polski. Wykorzystanie tego dorobku pozwoli na uzyskanie dobrego plonu żyta bez konieczności przeprowadzania analogicznych, wieloletnich i kosztownych badań. Nie tak często zdarza się, by rezultaty badań naukowców z innych krajów można w sposób bezpośredni zastosować w polskim rolnictwie. Dlatego, zdaniem Anny Rogowskiej, nie należy marnować takiej  możliwości.

Poprzednia strona 1 2

---

---

Tagi:

plonowanie żyta + azot + uprawa żyta + żyto ozime + zboże + żyto +

Monitoruj tagi

źródło: Anna Rogowska na podstawie wyników badań Michael Baumecker i Constance Fuchs, foto: Gospodarz.pl