Przygotowanie do siewu rzepaku ozimego

Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Dodaj do schowka

Rzepak ozimy jest jedną z najczęściej uprawianych roślin w Polsce i Europie. Wraz ze słonecznikiem jest najważniejszą rośliną oleistą w tym regionie. Technologia jego uprawy nie jest prosta i wiąże się ze zwiększonym ryzykiem produkcyjnym wynikającym z niekorzystnym przebiegiem warunków pogodowych, jak na przykład susza w czasie wschodów czy wymarzanie roślin zimą. Właściwa i staranna agrotechnika może jednak w znaczącym stopniu przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa uprawy rzepaku i wzrostu jej opłacalności.

Sposób uprawy gleby determinowany jest rodzajem i terminem zbioru przedplonu. Ponieważ rzepak wysiewa się w sierpniu a zbiera w lipcu następnego roku, nie pozostaje dużo czasu na staranną uprawę gleby, szczególnie w przypadku opóźnionego zbioru przedplonu. Standardowo zaleca się przeprowadzenie zespołu uprawowego pożniwnego i przedsiewnego. Ze zbóż warunki takie stwarza tylko jęczmień ozimy. Po pozostałych roślinach zbożowych upraszcza się z reguły zespół upraw pożniwnych, rezygnując z podorywki na rzecz talerzowania, kultywatorowania i bronowania. Orka siewna powinna być wykonana na głębokość 20-22 cm. Należy ją przeprowadzić wystarczająco wcześnie, aby gleba „osiadła” i odbudowała system przestworów kapilarnych, warunkujących prawidłowy podsiąk wody. Coraz większą popularność, szczególnie w dużych gospodarstwach, zyskuje uprawa rzepaku w systemie bezorkowym, polegającym na mieszaniu gleby bez jej odwracania. Pozwala to na rozdrobnienie ścierni i wymieszanie nawozów z glebą oraz zastosowanie standardowych siewników redlicowych. Natomiast w przypadku zastosowania płytkiej uprawy talerzowej należy zastosować specjalne siewniki z redlicami talerzowymi do siewu bezpośredniego, a kiełkujące chwasty i samosiewy zniszczyć przedsiewnie herbicydem totalnym. Uproszczone systemy uprawy mają na celu zmniejszenie nakładów energii na uprawę gleby poprzez ograniczenie ich liczby i/lub intensywności. Wiążą się one jednak z pewnymi zmianami fizycznymi i biochemicznymi w środowisku glebowym i w rezultacie powodują mniejsze lub większe obniżenie poziomu plonowania roślin. Zasadniczo więc powinny być stosowane jedynie na glebach żyznych i utrzymanych w wysokiej kulturze, na których efekty te nie będą bardzo widoczne.
 

Rzepak ozimy jest rośliną posiadającą wysokie potrzeby pokarmowe i nawozowe. Dawki nawozów mineralnych powinny uwzględniać nie tylko potrzeby pokarmowe, ale również aktualną zasobność gleby. Już w okresie jesiennym rośliny rzepaku pobierają znaczne ilości składników pokarmowych, głównie azotu i potasu. Rzepak bardzo dobrze reaguje na nawożenie mocznikiem (w przypadku uprawy po przedplonie zbożowym należy zastosować dodatkowo 30-50 kg N/ha). Nie zaleca się natomiast stosowania saletrzanej formy azotu, która utrudnia hartowanie roślin przed zimą. Nawożenie fosforem i potasem zaleca się zastosować pod orkę siewną, najlepiej w postaci nawozów wieloskładnikowych.

Czytaj dalej na następnej stronie...

Poprzednia strona 1 2 3 Czytaj dalej

---

---

Tagi:

rzepak + rzepak ozimy + kiła kapusty +

Monitoruj tagi

źródło: Gospodarz.pl/Marcin Liszewski foto: pixabay.com